Page 20 - فصل پنجم-اقتصاد،مشاغل و شیوه معیشت/ استان کردستان

‫اقتصاد‪ ،‬مشاغل و شیوة معیشت‪20/‬‬

‫روال میدان به این صورت بود که تا ساعت یازده صبح و با فروش کلیة حیوانها‪ ،‬میدان خالی میشد‪ .‬در کنار این بازار‪،‬‬
‫چهارپایان باربر نیز نظیر الاغ‪ ،‬اسب‪ ،‬خر و قاطر نیز خرید و فروش میشد‪ .‬در این میان‪ ،‬دلالانی بودند که با شمارش‬
‫دندانهای چهارپایان‪ ،‬بیماری آنها را تشخیص میدادند‪ .‬آنها با تیمارکردن و تشخیص امراض حیوانات‪ ،‬دستمزد مختصری‬
‫دریافت میکردند (همان‪ .)521 ،‬امروزه این اصناف‪ ،‬رونق و گسترش گذشته را ندارند و از رونق آنها کاسته شده است‪.‬‬
‫امروزه بیشتر دهانههای بازار سنندج به شغلها و اصنافی نظیر پارچهفروشی‪ ،‬طلافروشی‪ ،‬خواروبارفروشی‪ ،‬لوازمخانگی‪،‬‬
‫لبنیاتفروشی‪ ،‬قصابی‪ ،‬خیاطی‪ ،‬کفشفروشی‪ ،‬ساعتفروشی‪ ،‬لوازمآرایشی و ادویه فروشی اختصاص یافته است‪ .‬در واقع‪،‬‬
‫اصناف فعال بیشتر راستههای بازار را به خود اختصاص دادهاند‪ .‬برای مثال پارچهفروشها در تمامی دهنههای یک راسته و‬
‫ادویهفروشان در قسمت دیگر قرار دارند‪ .‬از دیگر اصناف شرح دادهشده نظیر زرگرها‪ ،‬سمسارها و ‪ ...‬تقریباً اثری باقی‬

‫نمانده است‪.‬‬
‫اصناف سنتی غیرفعال‬

‫دباغچیها‪ ،‬دورهگردها‪ ،‬چغندر و سیبزمینیپزها‪ ،‬شیرهپزها‪ ،‬نمدمالها‪ ،‬خراطیها‪ ،‬علاقهبندها‪ ،‬شانهتراشها و صحافان‪،‬‬
‫ازجمله اصناف سنتی هستند که در گذشتة نهچندان دور در بازار فعال بودند؛ اما امروزه دیگر فعالیتی ندارند و دیگر اثری از‬

‫آنها باقی نمانده است‪.‬‬

‫‪ .1‬دباغی‬
‫در گذشتة نهچندان دور‪ ،‬کلیة کارها با دست و از مواد اولیه و غیرشیمیایی انجام میشد‪ .‬دباغی برای ساختن چرم رونق داشت‬
‫که با آن کفش و زینوبرگ و سایر اشیاء چرمی را میساختند‪ .‬در سنندج دباغچیها یکی از اصناف عمده بهحساب میآمدند؛ اما‬
‫با توسعه و گسترش شهر‪ ،‬کارخانههای چرمسازی که به دباغخانه معروف بودند از بین رفته و درنتیجه این صنف تعطیل شد‪ .‬امروزه‬
‫تقریب ًا هیچ نوع کارگاه چرمسازی فعال در سنندج وجود ندارد و کلیه لوازم و وسایل چرمی معمول ًا از خارج استان وارد میشود‬

‫(همان‪.)563 ،‬‬

‫‪ .2‬چغندر و سیبزمینیپزی‬
‫از دیگر اصناف غیرفعال در بازار‪ ،‬چغندرپزها و سیبزمینیپزها بودند‪ .‬چغندرقند بیشتر در مزارع و باغهای محلة گریاشان‬
‫به عمل میآمد‪ .‬چغندرها پس از شستشو در داخل تنور قرار میگرفتند‪ .‬تنورها بهطور معمول خمرههایی گلی بودند که داخل‬
‫آنها چغندر و آب میریختند و سپس سر تنور را بسته و با فضولات حیوانی بهعنوان سوخت پر میشد‪ .‬خمرهها‪ ،‬دربسته و بدون‬
‫نفوذ بودند که درنتیجه باعث پختهشدن کامل چغندرها میشد‪ .‬معمول ًا این کار از شب قبل شروع و در صبح روز بعد پخته و‬

‫آمادة عرضه میشد‪ .‬افزونبر چغندر‪ ،‬سیبزمینی پختهشده نیز در دکانها و بقالیهای بازار به فروش میرسید (همان‪.)585 ،‬‬