روز جهانی جهانگردی

امروزه معیار و انگیزه مسافرت‌ها با گذشته های دور بسیار تفاوت یافته است. در گذشته بدلیل هموار و ایمن نبودن راه ها مسافرت‌ها به اجبار و یا از سر عشق بود و دلدادگی و عرفان صورت می گرفت . عده ای تن به بلای راههای رسیدن به معشوق می دادند و سرتا پا با شور و دلدادگی رو به سوی کعبه و زیارت خانه خدا و یا اماکن زیارتی دیگر می کردند و در این راه ریسک از دست دادن جان و مال کمترین بهائی بود که به بهانه دیدن و درک کردن نماد وجلوه یار و معشوق ابدی و ازلی پرداخت می کردند .

نمونه‌ دیگر سفرها، باز هم تحت تأثیر شوریدگی و عشق و عرفان صورت می گرفت با این تفاوت که این بار ، یک شهر یا یک کشور و حتی یک منطقه جغرافیایی تبدیل به هدف می گردید . این نوع سفرها ، سفرهای جانها و روح های خسته و نا امیدی بود که اکثراً از غرب به امید فراموش کردن آلام و دردهای انسانی و دست یابی به آب حیاتی گوارا و زندگی بخش در کنار عقیده و شعر و شور و هنر و عرفان مشرق زمین صورت می گرفت تا شاید در محیطی پاک و ساده و در پناه رنگ و بو و هوای شرقی ، دارویی برای دردهای خود بیابند و گره از زنجیر یکنواختی زندگی و فشارهای عصبی ناشی از آن بگشایند . همانگونه که انگیزه اصلی مسافرت دهها و صدها سیاح وجهانگرد به مشرق زمین علیرغم وجود هر بهانه و دلیل ظاهری بود ؛ درست مانند مسافرت آن پنج شاعر نامی روس در اواخر سده 19 و آغازین سده 20 میلادی:

اینگونه مسافرت‌ها آنقدر متأثر از عرفان و دلدادگی بوده‌اند که حتی نوشتن چند سطری درباره آنها به حاصل کار ، شکلی شعرگونه می‌بخشد و آن‌را بسان یک لوح جالب ادبی یا یک شعر ناخوانده می‌کند که هر خواننده‌ای را ساعتی غرق در اندیشه مهر ایران می‌سازد. این پنج شاعر روس ، ایران را کعبه دل خود دانسته و پیاده راه به سوی ایران پیش گرفتند. برای آنها به جز تاریخ و تمدن شگفت‌انگیز ایرانی چیز دیگری وجود نداشت و اگر هم چنین بود، از نظر آنها هیچ ارزشی نداشته و حتی بدان فکر هم نمی‌کرده‌اند. در مطالعه ایران‌نامه‌های این شاعران بزرگ روسی درمی‌یابیم که به‌جز مهر ایران و درد ایران چیزی دیگری در فکر و ذهن آنها وجود ندارد

قیام چاكوتاهیها و تنگستانیها بر علیه انگلیسیها

به مناسبت 12 شهریور ، روز شهادت رئیسعلی دلواری و روز مبارزه با استعمار انگلیس

قیام چاكوتیها و تنگستانیها بر علیه انگلیسیها از سال 1294ش/1915 م. شروع شد و پس از حدود هفت سال جنگهای متوالی و خونین بالاخره در سال 1300 ش/ 1921م. تقریباً‌ پایان یافت.

نهضت جنوب ایران به جلوداری رئیس علی دلواری و همراهی و همگامی سران قبایل تنگستان، بوشهر، دشتی و دشتستان از جمله : زایر خضرخان اهرمی، شیخ حسین خان چاه کوتاهی، خالوحسین بردخونی، غضنفر السلطنه برازجانی و پشتیبانی آزادگانی چون : سیّد محمّد رضا کازرونی و میرزا علی کازرونی در جریان جنگ بین الملل اوّل، نقطه عطفی در تاریخ مبارزات مردم جنوب ایران بشمار می رود. این نهضت خود جوش و مردمی که بر پایه دو اصل اساسی زندگی، یعنی عقیده و جهاد بنا شده بود، هدایت دینی را از علماء آگاه زمان از جمله : شیخ الشریعه اصفهانی، سیّد مصطفی کاشانی از نجف اشرف و مجتهدین منطقه سیّد عبدالله بهبهانی، سیّد مرتضی اهرمی و شیخ محمّد حسین برازجانی و هویّت ملّی را از احرار و سران عشایر غیور و میهن دوست دریافت نمود.

نهضت تنگستان و قیام مردمی جنوب ایران به پیشگامی رئیس علی دلواری از جمله مقاومتهای ضدّ استعماری در تاریخ کشوراست که بر دو انگیزه دینی و ملّی استوار است. آنچه از اسناد تاریخی برمی آید، برجستگی بُعد اعتقادی آن است، زیرا جهت گیری سیاست دولت وقت، به عنوان منشأ اقتدار ملی، بر اصل بی طرفی بنا شده بود و نه تنها در طول مبارزه مساعدتی در راه پیروزی قیام ننمود که در بسیاری مواقع برپایۀ همان اصل، رودرروی مبارزان و همسو با دشمنان قرارداشت. در منطقه نیز، همفکری و همیاری سران قبایل وجود نداشت که جبهۀ واحد و همگونی در برابر دشمن ایجاد شود، بلکه جریان تقابلی حکام دوست و همسو با منافع انگلیس، در برابر سران مجاهدین، عرصه را نیز برآنان تنگ می نمود. بنابراین از جهت سیاسی، اجتماعی و نظامی، زمینۀ قیام فراهم نبود و به همین دلایل، این قیام نتوانست جنبۀ ملّی و سراسری به خود گیرد. امّا از نظراعتقادی و بُعد مذهبی به لحاظ واکنش علمای دینی و مراجع تقلید در نجف ا

تاریخچه چاپ و کاغذ

به مناسبت یازدهم شهریور ماه – روز صنعت چاپ

از بدو حضور انسان بر روی کره خاکی معمولاً نیاز به ابراز احساسات و تمایل به نمایش هنرهای وجودی در نزد افراد وجود داشته و این نیاز روز به روز افزایش یافته است.

انسان پارینه سنگی بر دیواره غارها نگاره‌هایی را از خود باقی گذاشته است و در دوره میان سنگی بر صخره‌ها و سنگ‌ها کنده کاری‌هایی را انجام داده و آنها را با رنگ‌های گوناگون کانی مثل اُخرا و چربی‌های حیوانی رنگ آمیزی کرده است. معمولاً اشکال حیواناتی همچون ماموت، گاو وحشی، بز کوهی، اسب، همراه با پیکره‌های انسانی را نقش می‌کردند. این هنر ادامه یافت تا اینکه انسان توانست از نقوش و علائم بسیار ساده گذر کرده و خاطرات و آموخته‌های خود و معاملات و امور بازرگانی و اداری را ثبت کند و برای آیندگان باقی ‌گذارد. طبق اکتشافات باستان شناسان اولین وسیله‌ای که انسان از آن برای نوشتن و نقاشی استفاده می کرده، سنگ بوده است. پس از آن از وسایلی مثل استخوان حیوانات و چرم و چوب و الیاف گیاهی استفاده کرده؛ اما در نهایت انسان تکامل جو و جستجو گر قادر به اختراع و ساخت کاغذ شده است .

اگرچه تاریخ مکتوب به ما می گوید که تولید کاغذ برای اولین بار در چین، حدود سال ۱۰۵ میلادی، صورت گرفته است ، ولی در چین مرکزی کاغذهای یافت شده که قدمت آن به ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد می رسد. در آن زمان پوست درخت توت را به همراه تکه های پارچه ، الیاف کتانی، کنف و حتی تورهای ماهی گیری قدیمی در آب نگه می داشتند تا به صورت خمیر درآید و الیاف آن ها جدا شود. سپس الیاف را از آب جدا کرده و با قرار دادن روی صفحه ای آن را خشک می کردند. بدین ترتیب کاغذ تولید می شود و مورد استفاده قرار می گرفت.

در سال ۱۸۴۳ میلادی، شخصی به نام فردریک گوتلوب کلر توانست الیاف چوب های نرم کاج و صنوبر را برای تولید کاغذ استخراج کند. بدین ترتیب کلر را باید مختر کاغذ های امروزی دانست. در حال حاضر می توان از یک درخت کاج حدود ۳۸۰۰۰ ورق کاغذ روزنامه تولید کرد. در بین النهرین از لوحه‌های گلی ، در مصر (1838 ق.م) از پاپـیروس ، در چین از حکاکی بر روی