Page 119 - تاریخ، فرهنگ و هنر استان ایلام
P. 119

‫خوانشغزل«نهیله‌مه جی»اثرحبیببخشوده‬

‫به‌واسطة زبان و ا ‌زخو ‌دبیگانه‌شده است؛ سوژه‌ای که نه جایگاه هویتی پایدار که جایگاه استقرار‬
‫همانندسازی‪ 1‬مداوم است و درگیر دوپارگی‪ .‬از سوی دیگر‪ ،‬شعر ُکردی ایلام در سه دهة‬
‫گذشته رشد چشمگیری را به خود دیده است‪ .‬این ادبیات به شکل عمده از اوایل دهة هفتاد‬
‫شمسی به‌واسطة حضور شاعران مشتاق زبان مادری توانست اف ‌قهای تازه‌ای را پیش‌روی‬
‫مخاطبان خود بگشاید‪ .‬حبیب‌الله بخشوده یکی از شاعران ادبیات ُکردی ا‌ست که با آثار خود‪،‬‬
‫قابلیت‌های شعر ُکردی ایلامی را گسترش داده است‪ .‬او ب ‌هخوبی توانسته از تجربیات شعر‬
‫فارسی (چه به‌واسطة تحصیل در رشتة زبان و ادبیات فارسی و چه سرایش به این زبان) جهت‬
‫تقویت شعر ُکردی خود بهره بگیرد‪ .‬شعر بخشوده‪ ،‬شعری عمدت ًا تغزلی‪ ،‬دارای ساختاری‬
‫محکم و چندلایه است که این ویژگی (چندلایگی) راه را برای خوانش‌های بینارشته‌ای باز‬

                                                                     ‫کرده‌است‪.‬‬
‫اهداف و ضرورت پژوهش‪ :‬از یک‌سو‪ ،‬هدف هر پژوهش راستینی در علوم انسانی‬
‫خدمت به حقیقت بوده و از دیگر‌سو‪ ،‬خود روانکاوی نیز پراکتیسی حقیقت‌محورانه است‪.‬‬
‫ضرورت این پژوهش ارائة قرائتی تازه‌تر و دیگرگونه از اثر مذکور و نشان دادن مشابهت‌های‬

  ‫بسیاری از مفاهیم روانکاوی از منظر ادبیات و وجود پیوندهایی عمیق میان این دو است‪.‬‬
‫پرسش و فرضیه‌پژوهش‪ ‌:‬در این مقاله‪ ،‬نگارنده به روش توصیفی ـ تحلیلی در پی‬
‫پاسخ به این پرسش خواهد بود که میان توصیف ساحات س ‌هگانة روانی از منظر روانکاوی‬
‫ژاک لاکان و شعر «ن ‌هیله‌مه جی» اثر حبیب‌الله بخشوده تا چه‌ اندازه مشابهت‌ وجود دارد؟ در‬
‫این راه‪ ،‬ضمن تعریف نظم‌های «تصویری‪ ،‬نمادین و واقع» و نقش آن‌ها در رشد روانی سوژه‪،‬‬

                            ‫کارایی این مفاهیم در نقد شعر مذکور نشان داده خواهد شد‪.‬‬
‫روش پژوهش‪ :‬نقدهای روانکاوانة ادبیات را می‌توان مبتنی بر دو روش کلی دانست‪.‬‬
‫در نخستین روش که عمر آن به آغاز ظهور روانکاوی بازم ‌یگردد؛ منتقد همچون کارآگاهی‬
‫در صدد آن است تا با استفاده از اثر ادبی‪ ،‬به برخی احوالات روحی و روانی نویسنده‬
‫دست پیدا کند‪ .‬تعدادی از کسانی که به این شیوه به بررسی آثار ادبی پرداختند‪ ،‬گاه دچار‬
‫نوعی برچس ‌بزنی با استفاده از برخی ویژگی‌های پراکنده‌ در اثر ادبی م ‌یشدند‪ ،‬امری که‬
‫نه روانکاوانه و ن ‌هچندان اخلاقی بود؛ چر‌اکه هیچ اثر ادبی‌ای بازنمایی بی‌چون‌وچرای روان‬
‫نگارندة آن نیست‪ .‬در شیوة دیگر نقد روانکاونه‪ ،‬خود متن ادبی به‌سان جهانی منحصرب ‌هفرد با‬

‫‪1. Identification‬‬

                   ‫‪117‬‬
   114   115   116   117   118   119   120   121   122   123   124