Page 124 - تاریخ، فرهنگ و هنر استان ایلام
P. 124

‫تاریخ‪،‬فرهنگوهنراستانایلام‬

‫از دلایل علاقة او به سرایش برای کودکان و همچنین تصدی مدیریت کانون پرورش فکری‬
‫کودکان و نوجوانان استان ایلام در مقطعی بوده است‪« :‬ماڵمان‪ /‬د‌هران ‌هی چووینێ داشت‪/‬‬
‫ب ‌ێزیرزیڕ‌هکخ ‌هونیاشت»؛ترجمه‪:‬خان ‌همان‪/‬درگاهیچوبینداشت‪/‬درگاهیکهب ‌یزنجره‬
‫خواب نداشت (بخشوده‪« .)90-91 :1389 ،‬دڵگیرم و چار‌هی نیه د‌هێ رووژگار ب ‌ێد‌هنگه‪/‬‬
‫نه شاق ‌هشاق و قۊقلی‪ ،‬نه وی ‌توات و ب ‌ه ‌قب ‌هقوو»‪ ،‬ترجمه‪ :‬اندوهناکم از این روزگار ب ‌یصدا؛ نه‬
‫صدای کبکی و نه خروس و نه جوج ‌های و نه کبوتری (همان‪ .)26-27 :‬بازآفرینی صدای پرندگان‬
‫در بیت فوق‪ ،‬علاوه بر انتقال شو ‌ر ‌وحا ‌ل کودکانه دارای یک نگرش مهم دیگر نیز م ‌یباشد؛ اینکه‬
‫د ‌رنهایت انسان‌‪ ،‬گریزی از پذیرش فقدان و ساحت نمادین ندارد‪ :‬چارة نیه‪ .‬همین نگرش به‬

                ‫شکلی دیگر در غزل «ن ‌هیلمه جی» که موضوع این مقاله است تکرار م ‌یشود‪.‬‬
                                    ‫متن شعر «نه‌یله‌مه جی» اثر حبیب‌الله بخشوده‪:‬‬

              ‫نه‌یل ‌همه جی نه‌یله‌مه جی هه‌رچگه بوو دووس تونم‬
                 ‫ئه‌ر تو بچی لێوه دووم‪ ،‬گوون ‌ه ڕنم‪ ،‬س ‌هر شکنم‬
                   ‫تو گوڵ بووسان منی‪ ،‬کوانگ زمسان منی‬
                  ‫ساعه‌ت ئ ‌هڵسان منی‪ ،‬هه‌م تو منی ه ‌هم م تونم‬
                ‫ڕیشگ دار به‌ڕۊم که‌س نیه‌که‌نێگه‌م ده ز ‌همین‬
                ‫په‌ ‌لپه‌لمه‌و ئه‌ر تو بکه‌ی هه‌م ده ژه‌نوو په‌ل وه‌شنم‬
                   ‫باڵ ک نه‌ێرم بپه‌ڕم تا بچمه مووله‌ق که‌و‬
                  ‫پیاڵه ده ئاساره بوو ‌هم جام ده خو ‌هر ئ ‌هڵقه‌پنم‬
                 ‫ئه‌ر تو به‌ی ‌هم شاپ ‌هڕ نوو باڵ گرم تا پ ‌هڕ جوو‬
                  ‫دوومه گ ‌هناسر و ئوڵوو‪ ،‬ک ‌هڵ شکنم‪ ،‬که‌و کپنم‬

           ‫وت ک خوه‌ت ئاواره نه‌که‌ی‪ ،‬شێت ده ئێ کاره نه‌ک ‌هی‬
              ‫شێت ک بۊمه چه بکه‌م‪ ،‬خۊن خه‌فنم‪ ،‬خوه‌م ڕه‌سنم‬
                                  ‫ترجمه‪:‬‬
                  ‫مرا جا نگذار‪ ،‬هرچه باشد من دوست تو هستم‬

           ‫اگر بروی دیوانه می‌شوم‪ ،‬صورتم را می‌خراشم و سرم را م ‌یشکنم‬
                   ‫تو گل بوستان منی‪ ،‬آتشدانی برای زمستانم‬
                     ‫و ساعتی برای برخستانم‪ ،‬تو منی و من توام‬

                                 ‫‪122‬‬
   119   120   121   122   123   124   125   126   127   128   129